Seni yoksaymaya çalıştıkça, kendimden eksildim ben.
Adını anmamak için sustum, ama içimde fırtınalarla konuştum hep.
Bir adım uzağa gitmek istedim, ayaklarım geri geri yürüdü.
Sen yokken bile, en çok sen vardın içimde.
Her unutuş denemesi, hatırlayışın daha derin bir versiyonuydu.
Kalbimi ikna etmeye çalıştım, "geçti" dedim, ama geçmedi.
Çünkü sen geçmek bilmeyen bir mevsimdin bende,
Ne bahardın ne kış, ama hep serin, hep iç titreten bir hâl...
Seni sildikçe aynalardan,
Kendi yansımamda boşluklar oluştu.
Anladım ki, seni silmek değil mesele,
Seninle birlikte kaybolan ben'i bulmak asıl meseleymiş...
Ve artık biliyorum,
Birini yoksaymak, bazen kendini yok etmektir.
Eksildikçe anlar insan,
Kimde kaldığını… kimde kaldığını sandığını.
Adını anmamak için sustum, ama içimde fırtınalarla konuştum hep.
Bir adım uzağa gitmek istedim, ayaklarım geri geri yürüdü.
Sen yokken bile, en çok sen vardın içimde.
Her unutuş denemesi, hatırlayışın daha derin bir versiyonuydu.
Kalbimi ikna etmeye çalıştım, "geçti" dedim, ama geçmedi.
Çünkü sen geçmek bilmeyen bir mevsimdin bende,
Ne bahardın ne kış, ama hep serin, hep iç titreten bir hâl...
Seni sildikçe aynalardan,
Kendi yansımamda boşluklar oluştu.
Anladım ki, seni silmek değil mesele,
Seninle birlikte kaybolan ben'i bulmak asıl meseleymiş...
Ve artık biliyorum,
Birini yoksaymak, bazen kendini yok etmektir.
Eksildikçe anlar insan,
Kimde kaldığını… kimde kaldığını sandığını.