GÜNÜN ŞiiRi

“Senin gönlün dâima meshûr ve müsahhardır, mâzursun

Gamın ne olduğunu aslâ bilmedin, mâzursun

Ben sensiz bin gece kan yuttum

Sen bir gece sensiz kalmadın, mâzursun”

Ahmet Gazali

Vazgeçildim galiba... Sebepsiz yere terk eden, bir gün bir sebep bulup Döner. Ama bilmez ki sebepsiz yere terk etmek aslında Bütün sebepleri siler. Ah sevgili... Gözlerin bir kitap Gibiydi. Bana her bakışında seni okuyordum satır satır. Sonra boynuma indi o satırlar. Can kaybımdın. Ya ben Seni yanlış okudum, ya sen yanlış yazılmıştın... Ve Bilirim ki hâlâ gözlerinde şiirler yüzer, ağlaya ağlaya Okuduğum, okudukça boğulduğum... Ne çok ağladım Allah’ım. İki küçük göze okyanuslar sığabiliyormuş. Söylemesi zor ama galiba bazılarını hayatımızdan Silmediğimiz sürece gözyaşlarımızı silmeye mahkûmuz. Vazgeçildim galiba... Ama ben vazgeçmeyeceğim bunu bil. Biz, boynumuz Vurulsa “Vardır bunda da bir hayır” diyecek kadar Bağlıyız Rabbimize. Bana vazgeçmekten bahsetme! Bir rüya gibiydi seninle yaşadıklarımız; bir yalan Olduğunu uyanınca anladığımız... Demek ki neymiş? Rüyalar gerçekmiş; ama uyanmadığın sürece... Şimdi Yalnızca gizlediğimiz o kör sevda kalıyor geriye.Kimselere diyemediğimiz, sessizce sustuğumuz, Sustukça içinde boğulduğumuz... Zaten o suskunluk Değil miydi birbirimize ait olduğumuzu saklayan, bizi Hep başkalarınınmışız gibi gösteren? Söylesek bizi Bileceklerdi; sustuk başkasının sandılar. Bunu ne ben Anlatabildim sana ne sen anlayabildin kanımca... Bak Şimdi her şey daha da anlamsız, sen anlamayınca...Vazgeçildim galiba... Şimdi bütün günlerim gittiğin gün. Çok yabancılaştım Kendime, sesimi bile tanıyamıyorum neredeyse. Hayatımda ol diyebileceğim bir hayatım da kalmadı Artık. İkinci el yaşıyorum. Beni, ikiyüzlü ama tek Beyinle çalışan insanların içinde yapayalnız bıraktın. Beni içinden attın. Senin içinden beni çıkarırsan ben Hiçbir yere sığamam... Bunu nasıl unuttun? Kaderim Gitgide kederim oldu. Uzun bir vedaya çıkmak istiyorum Şimdi. Ve yaşamak istiyorum; senli cümlelerin getireceği Sensizliği... Gülüşün duan olsun, gamzelerine göm beni.Sensizliği anlatacak o kadar çok boşluğum var ki...Vazgeçildim galiba... Gözlerin bu kadar güzel olduğunu bilseydi böyle Öldürür gibi bakar mıydı? Artık ustalaştım aşkta. Ama Bu da geri getirmeyecek seni bana. Bir akşamdan kalma Gözlerim var ki geceye ne kadar gözyaşı döktüğümü Anlatır. Gülüşümden çıkaramadığını belki gözyaşlarım Anlatır. Bir insanın hafızasından en son silinen şey Sevdiği insanın sesi olurmuş. Bu yüzden hep sesli Söylemeni istedim beni sevdiğini. Sen de sesimi unutma Benim. Bir gün bir yerde göz göze gelirsek ve ben başımı Öne eğip sessizce yanından geçip gidersem bil ki hâlâ seni Seviyorumdur. Eğer bir cahillikse seni sevmek o zaman Cehalete çok şey borçluyum... Bana daha öğrenecek Nice eksiklerim olduğunu öğretiyor.Vazgeçildim galiba... Kafamda bir yığın bavul var tıkış tıkış. Yola Koyulmadan bir vazgeçişin içine koyuluyorum. Yol Uzun değil aslında... Ama ben çok yorgunum. Bilirsin Dilim dönmez ayrılığa. Ayrılık yakışmaz ağzıma. Bir Gün döneceksin diye çok korkuyorum ama sen yine de Dön. Vazgeçildim ama hâlâ bekliyorum.Şiir: Kahraman Tazeoğlu

Beşinci Mektup​

Ayrılık diye bir şey yok.
Bu bizim yalanımız.
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?

Güneş çoktan doğdu.
Uyanmış olmalısın.
Saçlarını tararken beni hatırladın, değil mi?
Öyleyse ayrılmadık.
Sadece özlemliyiz ve bekliyoruz.

Zamanı hatırlatan her şeyden nefret ediyorum.
Önce beklemekten.
Ömür boyunca ya bekliyor ya bekletiyor insan.
İkisi de kötü, ikisi de hazin tarafı yaşantımızın.

Bir çocuğun önce doğmasını bekliyorlar,
Sonra yürümesini, konuşmasını, büyümesini...
Zaman ilerliyor, bu defa para kazanmasını,
Kanunlara saygı göstermesini,
İnsanları sevmesini, aldanmasını, aldatmasını bekliyorlar.

Ve sonra ölümü bekleniyor insanoğlunun.
Ya o? Ya o?
İnsanlardan dostluk bekliyor, sevgilisinden sadakat,
Çocuklarından saygı ve bir parça huzur bekliyor,
Saadet bekliyor yaşamaktan.

Zaman ilerliyor, bir gün o da ölümü bekliyor artık.
Aradıklarının çoğunu bulamamış,
Beklediklerinin çoğu gelmemiş bir insan olarak
Göçüp gidiyor bu dünyadan.

İşte yaşamak maceramız bu.
Yaşarken beklemek, beklerken yaşamak
Ve yaşayıp beklerken ölmek!

Özleme bir diyeceğim yok.
O kömür kırıntıları arasında parlayan bir cam parçası.
O nefes alışı sevgimizin, kavuşmalarımızın anlamı.
O tek güzel yönü bekleyişlerimizin.

İnsanlığımız özleyişlerimizle alımlı,
Yaşantımız özlemlerle güzel.
Özlemin buruk bir tadı var, hele seni özlemenin.
Bir kokusu var bütün çiçeklere değişmem.
Bir ışığı var, bir rengi var seni özlemenin, anlatılmaz.

Verdiğin bütün acılara dayanıyorsam;
Seni özlediğim içindir.
Beklemenin korkunç zehri öldürmüyorsa beni;
Seni özlediğim içindir.
Yaşıyorsam; içimde umut varsa,
Yine seni özlediğim içindir.

Seni bunca özlemesem; bunca sevemezdim ki!

Ümit yaşar OĞUZCAN