…

Sesini özledim… Nefesini de.
Sessizlik yankılanıyor içimde, en çok da senin sustuğun yerlerde.
Alışmak mı dedin?
Evet, alışmak başlı başına bir zafer belki…
Ama ben bu zaferi kazanmak istemiyorum.
Çünkü bu savaşta yenilmek seni unutmaktan daha onurlu geliyor bana.

Alışmak; unutmaktır, kabullenmektir, kanıksamaktır.
Oysa ben hâlâ inadına seni arıyorum kalabalık sokaklarda,
bilmediğim şarkıların nakaratlarında,
en çok da gece uykusuzluğunda…

Ben seni unutmamakla kaybetmiyorum,
sensizliğe boyun eğerek kaybediyorum kendimi.
İşte bu yüzden, o çok övülen alışkanlık zırhını kuşanmıyorum üzerime.
Çünkü bazen bir hatıraya sadık kalmak,
bin unutuşa galip gelmektir.

Ben seni hâlâ,
alışmak istemeyecek kadar çok özlüyorum.